Йон Айвиде Линдквист

Скучно но интересно

Понравилась. С одной стороны, детальное и неторопливое повествование, с другой стороны, есть вполне жизненный сюжет и вполне себе жуткая история. Отдельный респект чтице. Единственный минус книги - слабая концовка

Ну не знааааю 🙄
Все время думаю об авторах, которые пишут такое - а что у них творится в голове? 🤔

МЫ РАЗОЧАРОВАЛИСЬ В ЛЮДЯХ
Пераднавагоднія вынікі года, альбо водгук на першую аўдыёкнігу, якую я слухаю другі раз запар.
Хіба хто не разумее назву? Гэта дакладна пра гэты год. І я шмат ужо пісаў пра гэта. Але не пра тое, што я не расчараваўся і чаму. Я проста вярнуўся да завадскіх наладаў. Толькі іншым. Вярнуўся ў той час, дзе дарослы свет не мае дачынення да святла. Толькі вярнуўся туды спакойным упэўненым ліхтаром. Вярнуўся ў той час, дзе кожны дотык выклікаў боль, каб болю не было. Людзі тыя ж. Людзі не змяніліся. Людзі такія ж, якімі я бачыў іх у 18 год. Толькі я не пустая абалонка. І я пішу водгук на кніжку, якая яшчэ дзесяць гадоў таму разбіла бы мне сэрца, а зараз я слухаю яе другі раз, калі іду праз цемру і яна абдымае мяне, б’е і абдымае мяне.
Юн Ліндквіст “Зорачка”
Гэта казка. Грыбнік знаходзіць у лесе дзіця і прыносіць дадому. Дзіця чароўнае. Жыццё ў доме змяняецца…
Я нагадаю вам, што такое жах. Жах – гэта кантраст. Гэта судакрананне невыноснага з нармальным. Каб перадаць такі жах пісьменніку трэба аб’ём. Ён расказвае казку. А пасля адбываецца жах.
Як адбываецца жах у жыцці? Ты гуляеш у шахматы з знаёмай. Табе тэляць з незнаёмага нумару і пытаюць пра вопратку, у якую апранутае цела чалавека, у якога на тэлефоне ты падпісаны “братик”… Пытаюць ці твая гэта сястра…
Чаму ўсё так адбылося? Персанажы кнігі часта пытаюць у сябе пра гэта. І адказваюць. Яны ведаюць, што ёсць пункт у іх жыцці, калі ўсё пайшло не так. А калі ўсё пайшло не так, то ты больш нічога не можаш. Праз развіццё Джэры “Зорачка” паказвае наколькі гэта думка хрэнь поўная, бо ён знаходзіць жыццё і разумее, што ўсе тыя моманты вялі яго сюды. То-бок нічога не разумее.
У кнізе ёсць вельмі круты момант, калі гераіня піша ліст журналістам. Гэты момант папрок сотням аўтарам, тысячам чытачоў. Ліст цудоўная метафара. Ліст боль. Але важны не ліст, а думкі гераіні, калі яна яго перачытвае. Яна бачыць, што кожнае слова праўда, але… тут няма ні слова пра яе. У той момант, як я слухаў, я падумаў пра “Ярасць” Кінга. Ён дазволіў забараніць сваю кнігу, бо яна быццам правакавала на шутынгі ў школах. … Шутынгі ў школах. Піздзец. Ёсць рэальныя людзі, якія губляюцца за агульнымі назвамі з’яў. Якім не дапамагаюць, бо змагаюцца з нейкімі з’явамі. І не будуць дапамагаць. Яны стаяць у першых шэрагах. Мы глядзім ім у вочы і плюём. Топчам ахвяр змагаючыся з гвалтам. Верым у чалавецтва. Давай!!! Будзь як усе. Прыкінься. Усміхніся. Пагавары з імі. Пагавары з імі!!! ЛАМАЙСЯ СУКА. А пасля шукаць, дзе ж ты што зрабіў не так.
Балючая кніга. Кніга пра тое, што жывых людзей даводзяць да таго, што яны прымушаны памерці, прымушаны быць сведкамі смерці, каб выжыць. Бо свет населены вялікімі людзьмі, якія з’ядаюць маленькіх людзей, бо ў іх галовах толькі нянавісць.
У кнізе шмат паэзіі. Шмат вершаў і спасылак на скандынаўскіх паэтаў. Шмат музыкі. Цікава сачыць за дзвюма песнямі ў жыцці галоўнай гераіні. А яшчэ там шмат смерці. Шмат немагчымасці прыняць жыццё, пакуль не памрэш… пакуль не заб’еш. І боль. І боль. І спробы апраўдацца. І кантраст. Вельмі люблю гэту кнігу. Вельмі патрэбная зараз кніга. Каго расчаравалі людзі? Мяне не расчаравалі я яшчэ 22-га пісаў, што кожнай нікчэмнасці патрэбна зрабіць іншага яшчэ больш нікчэмным.
Вельмі складана было пісаць гэты водгук. Вельмі не ўсё напісаў. Трымаю ў руцэ манетку і… Гэта манетка існуе і таму я яе трымаю. А, калі б яе не існавала,… А калі б мяне не існавала… Але я зараз поўны. Я жывы. Мне баліць. Дзякуй, хто чытаў. І… дзякуй, за музыку))

Интересный взгляд на вампиров. А так про мир подростков. Минусы - немного перегружена второстепенными персонажами и слабая концовка, что у этого автора случается