Virginia Woolf

Ancak ne kadar küçük olursa olsun, yine de kendi türünün o gizemli özelliğine sahipti – zihninize geri dönünce hemen pek heyecan verici ve pek önemli oluveriyordu; olduğu yerden fırlayıp geri gelirken, şuraya buraya atılırken, öyle bir fikir birikimi ve karmaşası yaratıyordu ki insan yerinde duramıyordu. İşte bu haldeyken, kendimi olanca hızımla bir çimenlikten geçerken buldum. Birden karşımda beliren bir adam yolumu kesti. Caketataylı, frenk gömlekli o tuhaf nesnenin el kol hareketlerinin beni hedef aldığını ilk başta anlayamadım. Yüzünde dehşet ve öfke okunuyordu. Mantığımdan ziyade içgüdüm koştu yardımıma, karşımdaki, üniversitenin idare amirlerinden biriydi; ben de bir kadındım. Burası çim sahaydı, patika oradaydı. Buradan sadece öğretim üyeleri ve öğrenciler geçebilirdi; benim yerimse çakıl taşlı yoldu. Bütün bu düşünceler bir anda geçti kafamdan. Ben patikaya çıkarken adamın kolları iki yanına düştü, yüzüne doğal ifadesi yerleşti, çimende yürümek çakılların üzerinde yürümekten daha iyiydi tabii, yine de pek rahatsız olmamıştım.

koştu yardımıma, karşımdaki, üniversitenin idare amirlerinden biriydi; ben de bir kadındım. Burası çim sahaydı, patika oradaydı. Buradan sadece öğretim üyeleri ve öğrenciler geçebilirdi; benim yerimse çakıl taşlı yoldu. Bütün bu düşünceler bir anda geçti kafamdan. Ben patikaya çıkarken adamın kolları iki yanına düştü, yüzüne doğal ifadesi yerleşti, çimende yürümek çakılların üzerinde yürümekten daha iyiydi tabii, yine de pek rahatsız olmamıştım. Olsa olsa, hangi üniversite olursa olsun, öğretim üyelerini ve öğrencilerini, aralıksız üç yüz yıldır orada yayılan çimenlerini korumak için benim küçük balığımın saklanmasına neden oldular diye suçlayabilirdim.
Aklıma esip böyle başkasının arazisine izinsiz girmeye neden cüret ettiğimi şimdi hatırlayamıyorum. Huzurun ruhu bir bulut gibi indi gökten üstüme, çünkü eğer huzurun ruhu herhangi bir yerde bulunuyorsa, o yer güzel bir ekim sabahı Oxbridge’in bahçeleri ve dikdörtgen avlularıdır. O yapıların içinden, o kadim salonların önünden

insanlar yaşamayı sever

evlilikte, her gün aynı evde bir arada yaşayan insanlar arasında birazcık serbestlik,

biraz olsun bağımsızlık olması gerekirdi

ölümün zaten her şeye son vereceğini düşünmek teselli olur muydu?

Ne güneşin ateşinden kork bundan böyle,

Ne de kara kışın hiddetinden.

Dünyanın bu ilerlemiş yaşı, herkesin, bütün erkeklerin ve kadınların içinde bir gözyaşı pınarını besliyordu. Gözyaşları ve hüzün; cesaret ve tahammül; dimdik ve metanetli bir duruş…

var ki yaptıklarımın yarısını sadece gerekli olduğu için değil, aynı zamanda insanların belli bir şeyi düşünmelerini sağlamak adına yapıyorum, diye düşündü karşıya geçmeyi beklerken, oysa bunun büyük budalalık olduğunun kendisi de farkındaydı

Ne var ki yaptıklarımın yarısını sadece gerekli olduğu için değil, aynı zamanda insanların belli bir şeyi düşünmelerini sağlamak adına yapıyorum, diye düşündü karşıya geçmeyi beklerken, oysa bunun büyük budalalık olduğunun kendisi de farkındaydı