Alişan Kapaklıkaya

Şimdi evlerde çocuk sayısı az, bir veya iki. Eşya çok. Peki, çocukların değeri var mı bilmiyorum?

“Alişan evladım, iki çocuk tek başınıza kalıyorsunuz. Hava soğuk, kar yağıyor. Aklımıza düştünüz, yakacağınız var mı, diye sormaya geldik,” dedi. Az önce soğuktan titreyen bedenim sımsıcacık olmuştu, çünkü hayatımda ilk defa biri beni önemsemişti. Öğretmenlerim içeri geçti. Ben dışarı çıktım. Ağlamaya başladım. Kar taneleriyle gözyaşlarımın yanağımda buluştuğunu anı şimdi bile çok net hatırlıyorum.

Önemsenmek ne kadar güzel bir şeymiş...

Seni, istediğin gibi değil, başkalarının beklediği
gibi yaşamak yorar.

Okuyacak, kendimi çok iyi yetiştirecek, memleketimin dört köşesine koşup elinde su kovasıyla solgun çiçekleri sulayan bahçıvan gibi insanların ruhlarını huzurla, kalplerini sevgiyle, beyinlerini bilgiyle sulayacaktım.

Karanlığa sövmektense bir mum da sen yak!...

Aydınlığı çıkmak için ışığa izin ver.
Hatta o sana gelmeden sen ona git!

Sorumluluktan kaçmak isteyen insanlar,
şikyet bataklığının rahatlığına saplanırlar...

Anne babanı gördüğünde onların ölümünden önceki son günleri olduğunu düşünerek yaklaş onlara. Sanki yarından sonra bir daha yanında olamayacaklar gibi düşün ve iyi davran onlara.

O güne kadar başkasına tuttuğum aynayı, artık kendime tutmaya ve kendimle yüzleşmeye başladım. İşaret parmağım başkasını suçlarken orta, yüzük ve serçe parmağımın beni gösterdiğini fark etmem beni oldukça derinden sarstı. Evet, yanlış görmüyordum; üç parmağım beni suçluyordu.

Gönlümüz okyanus gibi olursa bütün ırmaklar
bize akar...