Шәкәрім Құдайбердіұлы

Арғы атам - Адам Ата, хақ пайғамбар,

Айрылып Хауа Анадан болыпты зар.

Дұғасын осы арада қабыл қылдың,

Бере көр тілегімді паруардігар!

Шығарма Ләйлә дертін жүрегімнен,

Айырма ғашық отын сүйегімнен.

Зарлатып өмірімде күйіп-жанғыз,

Өзімнің болды дейін тілегімнен.

Ләйләнің мен алмасам құрметті атын,

Көңіліме қатты бекіт махаббатын

Жаныңнан жанымды артық көргенім жоқ,

Екеуінің мойнына арқан салып,

Екі аттың құйрығына байлап алып,

«Матайлап» ұран салып шауып-шауып,

Өлтіріп бір төбеге қойды апарып.

Тастады бесігімен баласын да,

Өлді-өшті, оны ешкім ойламаса.

Көп тілегі- көл»

«Қарағым, - деді Ләйлә, - қарызыңды ал,

Құшақтап, қойыныма қолыңды сал.

Жолықпақ күнде мұндай табылмайды,

Бір татқыз тым болмаса тіліңнен бал.

Екеуін бір емшектен емізбеске

Алланың бір хикметі болса керек»

«Пендеме, шын тілесе, беремін» деп.
Жалғанда жануменен өткізе көр,
Тыныштық, рахатымды кеткізе көр.
Дүниеде қосылуға жазбасаң да,
Өлген соң мұратыма жеткізе көр!»

Жандырма жанып тұрған жүрегімді,
Ерітпе атын айтып сүйегімді.
Ләйләнің атын жалғыз мен атайын,
Зарлатпа, бер жалынған тілегімді?
Сенің де жарың болса Ләйлә аттас,
Қайғылы сорлы болсаң өзім заттас,
Сен неге қанды жасты ағызбайсың,
Болып па ең ғашығыңның дертінен тас?

Тая ма айтқанынан қайраттылар.