Альгерд Бахарэвіч

вока просіць сымэтрыі, душа — аўтаноміі

Сямейная пара з суседняга дому завіхалася раніцай ля вяровак, ён пакорліва трымаў тазік, яна спрытна і хутка чапляла: ягоныя сямейныя трусы, прасьціны, майкі, штаны... Гэта нагадвала выставу «Паўсядзённае жыцьцё Менску 60-х гадоў 20 ст». Зьдзіўляючыся іхнай прастадушнасьці і нейкай адчайнай шчырасьці, я шчыльна завешваў вокны. Мне было няёмка. Я б так ня змог. То бок змог бы, вядома ж — але ў гэтым быў бы нейкі мастацкі падтэкст. А яны без падтэксту, ім проста было ўсё роўна, хто што скажа. Бялізна лепш сушыцца на ветры — вось і ўвесь сэнс.

Чалавек, у якога ў галаве ўсе матузкі разьвязаныя, павінен быць ашчадным