Ijan Keršo

Balbo u Ferari, Dino Grandi u Bolonji i Roberto Farinači u Kremoni bili su najmoćnije vođe i nespremni da se bez pitanja povinuju Musolinijevim naredbama. Oni i odredi koje su kontrolisali, bili su važniji od Musolinija za širenje fašizma

Televizija, društveni mediji i novinarstvo uzdigli su značaj i udeo ličnosti vođe bezmalo na nivo elementarne, neobuzdane političke sile koja promenu nameće sopstvenom voljom.

Gde postoji mir, gde je prosperitet sve veći i gde se generalno kao suštinske prihvataju vrednosti demokratije, ljudskih prava, političkog pluralizma, uloge prava, podele vlasti i kapitalističke ekonomije relativno lišene kriza, vođa će najverovatnije uglavnom prihvatati institucionalna ograničenja svog delanja i neće tražiti načina da transformiše sam politički sistem. Takvi uslovi su mahom preovladali posle Drugog svetskog rata u Evropi i Sjedinjenim Američkim Državama. Međutim, sa novim geopolitičkim tenzijama i ekonomskim krizama koje ukazuju na nestabilnost temelja sve veće globalizacije, drugačiji tip populističkog vođstva (čiji je predstavnik Donald Tramp u SAD i, u mnogo manjim razmerama, Boris Džonson u Britaniji) cveta, bar za sada, na plodnom terenu