Orhan Pamuk

Atamın bavulunndan həqiqi, böyük bir ədəbiyyat çıxarsa, onun içində bir başqa adam olduğunu qəbul etməli olacaqdım.

Mən də qıçlarımın üstündə yellənərək onlara tərəf bax­dım. Gördüm ki, eyni maraqla onlar da bic-bic mənə tərəf baxır.
– Yaxşı, – dedim, – yaman darıxdım. – Bir anlığa su­­sub özümə gəldim, sonra bütün qüvvəmi toplayıb tə­zə­dən danışdım: – Amma liliput olduğum üçün darıxmıram, – dedim. – Ona darıxıram ki, insanlar əlli beş yaşındakı bir liliputu ələ salıb gülmək qədərinəcən al­­çalıblar.

Amma liliput olduğum üçün darıxmıram, – dedim. – Ona darıxıram ki, insanlar əlli beş yaşındakı bir liliputu ələ salıb gülmək qədərinəcən al­­çalıblar.

Bir gün suyun düsturu H2O olduğunu bildikləri kimi, yuxunun da düsturunu tapacaqlar.

«Vaxt, – deyib söyləndim, – za­man dedikləri şey tökülür».

Biz yazıçıların daşları kəlmələrdir, onları ələyərək, bir-biri ilə əlaqələrini hiss edərək, bəzən uzaqdan baxıb seyr edərək, bəzən barmaqlarımızla və qələmimizin ucu ilə sanki onları sığallayaraq və ağırlıqlarını ölçərək yerləşdirə-yerləşdirə illərcə inadla, səbirlə və ümidlə dolu dünyalar yaradırıq.