Fi

Tanrı, çatlama cesaretini gösteren her tohumda,
gördüğünün ötesini hissetmek için acıyı göze alan her ruhta,
deneme cesaretini gösteren her düşüncede var olur.

Otuzlarının başındayken olayı çözmüştü Can Manay, dünya bir pazardı ve herkesten alabileceği bir şey mutlaka vardı. İşin sırrı doğru insandan doğru şeyi istemekti ve tabii karşılığında da fazlasını vermemek.

Kendini seven bir kalp asla vücudunu satamazdı.

Bizi içimizdeki Tanrı’ya yaklaştıran şeyle, diğer insanlardan ayıran şey aynı: Merakımız..

İnsanın yüceliği ve acizliği arasındaki ince çizgiyi gördüm. Bize güç veren şey aynı zamanda en büyük acizliğimiz de olabilir. Ne olduğumuzu ve ne olabileceğimizi ancak kendimizle yüzleşebilirsek anlayabiliriz. Sahip olabilmek adına, sahip olduklarımıza tırnaklarımızı korkuyla geçirdiğimizde, ne çatlayıp filize dönüşebiliriz ne de çürüyüp içimizdeki tohumları toprağa bırakabiliriz. Sahip olmak için doğmadık biz! Büyümek, gelişmek, dönüşmek için burdayız. Hayatın içinde kendi tekrarlarımızı yaşamaya başladığımızda durup düşünmek lazım.

Hiçbir şey bu kadar yoğunlukta var olup sonraki bir saniye bu kadar net yok olamazdı insan hayatında, cinsel dürtüler dışında.

Ben ne olduğumu biliyorum ne kadar olabileceğimi merak ediyorum.

Samimiyeti en samimi seviyede taklit edebilmekten geliyordu bu güç. Sevilmek isteyen birine onu sevdiğinizi hissettirmek, beğenilmek isteyene beğendiğinizi hissettirmek, yalnızlık çeken birine hep yanında olduğunuzu hissettirmek, başarısız birine başarıya giden yolun sizden geçtiğini hissettirmek... Ve bunu yüreğinizden geliyormuşçasına yansıtmak, işte bu Can Manay’ın eşsiz gücüydü

Savaştığın şey sanatçı maskesi yapan bir avuç parazitse sen de maskelerini düşürürsün, gerçek bir sanatçı bul

yokluktan kaynaklanan açlığı