Kil

voudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbe

alsof ze van binnenuit licht geeft. Ik kan me amper voorstellen dat ze nog maar twaalf is. Zonder Livia was ik de afgelopen maanden niet doorgekomen.

Ik knipoog naar Livia en loop naar de deur. Misschien kan ik stiekem verdwijnen. Maar mijn moeder is blijkbaar nog niet met me klaar.

‘Vergeet je niet die afspraak bij de huisarts vanmiddag om halfvier? Misschien moet -’

‘Jahaa,’ zeg ik zonder naar de rest van haar zin te luisteren. Ik gris mijn jas van de kapstok en trek de deur zo hard als ik kan dicht.

37,1°

De deur van het lokaal staat op een kier als ik naar binnen glip.

‘Je bent bijna te laat,’ zegt Veenstra, terwijl hij de deur dichtdoet.

Of net op tijd, denk ik geirriteerd. ‘Ja, sorry,’ hijg ik. ‘Maar alle stoplichten stonden op rood.’

‘En dat moet ik geloven?’

Ik haal mijn schouders op.

‘Nou, hup, ga zitten. Ik wil met de les beginnen.’

Buiten adem schuif ik naast Noor.

‘Verslapen?’ fluistert ze.

Ik knik, en haal mijn biologieboek uit mijn tas.

Sanne draait zich om op de stoel voor me. ‘Ga je vanmiddag mee de stad in?’ vraagt ze zacht. ‘Ik heb een supervet jasje zien hangen bij de Forever 21.’

‘Ik wil wel,’ zeg ik, ‘maar ik moet van mijn moeder naar de dokter.’

‘Misschien leef jij in een andere tijdzone,’ zegt ze terwijl ze op haar horloge tikt. ‘Maar bij mij is het tien over acht. En je eerste les begint om twintig over.’

Haar blik gaat naar mijn spijkerbroek, en ik zie haar afkeurend fronsen.

Voordat ze iets van mijn broek kan zeggen, antwoord ik snel: ‘Als ik nu wegga, dan haal ik het nog prima, hoor.’

‘Maar dan heb je weer geen tijd om te ontbijten. Ergens snap ik wel dat je de laatste tijd zo moe bent.’

Ik geef geen antwoord en staar naar de grond, omdat ik weet dat mijn moeder daar een hekel aan heeft.

Zuchtend hoor ik haar opstaan en naar het aanrecht lopen.‘Je moet beter voor jezelf gaan zorgen, Tyrza. Ik heb een boterham voor op de fiets klaargemaakt.’

Achter haar rug kijk ik Livia aan. Ik rol met mijn ogen en maak een kotsgebaar. Livia moet giechelen.

‘Mis ik iets?’ vraagt mijn moeder zuur, terwijl ze mij een boterham met kaas geeft.

‘O, nee, hoor,’ zegt Livia. ‘Dit is echt de allerverrukkelijkste cruesli die ik ooit heb gegeten.’

Het is alsof Livia de juiste knop indrukt. Mijn moeders gezicht ontspant en ze begint te glimlachen. ‘Gekkerd. Deze cruesli met chocolade heb ik toch wel vaker voor je gekocht?’

Livia lacht mee. ‘Dan was ik blijkbaar vergeten hoe lekker die is, mijn allerliefste mama.’

Mijn moeder geeft haar een zoen op haar haren. ‘Schat van me.’

Iedereen houdt van Livia. Hoe ze lacht, grapjes maakt, je een knuffel geeft als je het moeilijk hebt. Soms lijkt het wel