Сороки-убийцы

Слушать это невозможно...
Голос машиночитаемый, как переводчик Гугл...

Мощное лекарство от скуки в двойной дозировке. И если с сороками я не разобрался, то со смертью писателя — мгновенно. То есть и ахнул, и эго почесал.

Отдельный респект автору (помимо сценариев Пуаро) за постоянные микрозагадки и подмигивания фанатам детективов.

P. S. Издателям ставлю неуд. Слишком сырой текст для романа о книжном бизнесе. Пожадничали нанять редактора.

Злегка нудно, але пришвидшення на 1,3 все виправляє

Задумка интересная, а исполнение слабое. Аудиоверсию слушать вообще тяжело - слишком монотонно и скучно. Жаль потраченного времени.

Огромное спасибо! Мне очень понравилось. Детектив в детективе! Обнимаю!

Детектив у найкращих традиціях Агати Крісті (про що автор книги прямо зазначає у тексті). Детектив Аттікус Пюнд нагадав збірний образ Міс Марпл та Пуаро.

Початок книги йшов досить важко, але десь після 1/4 прочитанного мене затягнув сюжет. Ну а на переході новели в новелу, я вже точно була «на гачку».

Так, на разок

Детектив у детективі, многоходовочка.

І вось я набыў прэміум-падпіску ў бібліятэчцы і не ў апошнюю чаргу, каб слухаць аўдыёкніжкі ў дарозе. Але доўгі час не мог зразумець, што слухаць. Праслухаў “Чараўнік краіны Оз”, “Прыгоды Васі Куралесава”. Ды толькі гэта ж дробязі. Дробязі, якія нават не захоплівалі, бо і слухаліся не для таго. А што можа мяне захапіць спытаў сябе я? Ну, напэўна, лагічным адказам быў бы дэтэктыў. Я разгарнуў мясцовы спіс дэтэктываў-бестсэлераў і выбраў найбольш мне невядомае.
Сёння я ўжо праслухаўшы 25% ад другой кнігі, а ўсё ніяк не дабраўся расказаць вам пра першую. Гэта крутая якасная штука. Па-першае, гэта якасны дэтэктыў. Тут няма багоў з машыны ці чарцей з іншых месцаў. Ты ведаеш тое ж, што і следчы. Тут няма лішняга махачу, пагоняў, страляніны. Класіка. Гэта класічны дэтэктыў, дзе разгадка ў правільных размовах з сведкамі і падазронымі. Але… Ёсць і больш. Тут дэтэктыў у дэтэктыве і гэтым ён проста мяне купіў. Каб не псаваць вам чытво буду казаць мала. Пачынаецца творык з таго, што рэдактарка пачынае чытаць дасланы ёй дэтэктыў. Чытачу ёсць шанс забыцца пра гэта. Але раптам некалькі глаў застаюцца не дачытанымі, бо іх не хапае. Чаму? Атрымліваецца, што вось гэты творык у творыку – таксама сведка, загадка. І мы ў час папулярных стрымераў, якія праходзяць відэагульні, чытаем, як, літаральна, чытаюць дэтэктыў. Як спрабуюць на аснове прачытанага і знаёмства з аўтарам разгадаць гэту загадку. Гэта класна. Мне вельмі зайшло, але яшчэ больш яно зайшло тым, што аўтар спрабуе ствараючы класічны дэтэктыў расказаць нам пра тое, што рэальнасць – гэта не твор. Але ён піша твор)) Разумееце? Гэта вельмі крутая ідэйка. Вельмі смачная ідэйка. І, наогул, “рэалістычнасць мастацкага твору” – гэта добрая тэма. Асабліва, калі яна падымаецца праз мастацкі твор. Што мацней: жанр ці падабенства да праўды? Канешне жанр. Правілы мастацкага твора не абавязаны супадаць з правіламі жыцця. Мастацкі твор павінен не парушаць свае правілы. Лепш будзе бачна пра што я на прыкладзе не гэтай кніжкі, а гістарычных творыкаў, ад якіх патрабуюць не сваёй логікі, не логікі апавядання, а каб было як па праўдзе. І гэта трызненне. Я вось зараз пачаў глядзець “Чужаземку” і я разумею, колькі дзідаў зламалі паборнікі гістарычнасці ў гістарычных творах. Яны падобныя да паліцэйскага Лока, які ненавідзіць дэтэктывы, бо ў іх не па-сапраўднаму ўсё. А ў іх і не павінна быць па-сапраўднаму. Бо яны самі сапраўдныя. Раю вам))

(Слухаць было вельмі лёгка. Дзякуй, чалавечку, што начытала, буду яе яшчэ вышукваць)

Скорее нет, чем да. Очень интересно, идея хорошая, но претенциозно адово. И, по моему мнению, текст не больно лучше тех, которые записывает в плохие книги. А уши торчат даже из той же Роулинг.
Плюс под конец автор никак не затормозит. Конец! Ещё конец! Ещё самый конец! А сверху интервью присыпем! Ха!
А вот чтеца (чтицу?) Зря ругают, отличная.

В общем, вердикт: интересно, но бесит.)