Etel Voyniç

Mən çox zəngin bir ailədə böyümüşdüm, məni həddindən artıq nazlamışdılar, mənə elə gəlirdi ki, bütün dünya çəhrayı pambıqdan, qəndə tutulmuş badamdan düzəldilib.

Hər şeydən əvvəl məhkum edildiyiniz tənhalığı sevməkdən çəkinin və ətrafınıza qalib gəldiyiniz fiziki iztirablardan divar hörməyin”.

Onu nazlayan və ona yalan danışan anası; onun qollarında – dodaqlarında öpüş və yalanla ölən sevimli anası. Etiraf sirrini açan rahib. Onu yoldaşları adlandıran və bir kəlmə böhtan nəticəsində o dəqiqə onun əclaflığa qadir olduğuna inanan gənclər. Onun üçün həssas dost olan qız – ölümcül iztirablar içində ikən kömək istədiyi və cavabında şillə aldığı qız. Bir dost da var idi – həm müqəddəs, həm ata, həm də yalançı

Amma insan qəlbləri isti olsa da,
Mən yenə soyuq olan yerə qovuldum.
Mən onları səslədim, gözlədim və yenə səslədim,
Eşitdilər – amma anlaya bilmədilər.

Bilirsən, kiçik sevinclər və kədərlər, bağlılıqlar – bizim kimi sadə insanlar üçün əziz olan hər bir şey bu cür insanlar üçün həddən artıq adidir və onların həyatlarını doldurmur. Amma biz bütün qəlbimizlə onlara bağlananda və fikirləşəndə ki, bizim dostluğumuz qırılmazdır, hərdən elə görünür ki, biz onlar üçün, sadəcə, artıq yükük

Mənim bildiyim ən öldürücü bir silah varsa, o da gülüşdür.

— Sinyora, elə dəhşətli adamlar var ki, onlar həmişə haqlı olurlar, görünür, siz də onlardansınız.

O deyir ki: «Keçmiş — ölümündür, gələcək – sənin!»

Nə qədər ki, gələcək sizindir – ondan istifadə edin: keçmişdə tutduğunuz pis bir iş haqqında deyil, gələcəkdə görə biləcəyiniz yaxşı işlər haqqında düşünün.