Hüsnü Arkan

Din adamları kutsal kitapların diliyle konuşmaya bayılır,”

hayat gibi ölüm de bir alışkanlıktır. Bu yüzden, anılarımı yazmak istiyorsam hemen yapmalıyım bunu, çünkü yarın çok geç olabilir...

Herkes bilir ki, aynı evi bir başkasıyla üç gün paylaşan biri, dördüncü gün o bir başkasının dışa vurulmayan iç çekişlerini de duymaya başlar; hatta denebilir ki, bu iki kişinin iç çekişleri günden güne birbirlerininkine benzer.

Galiba artık yaşamıyorum.

düşümde kendimi bir ölü olarak mı görüyorum, yoksa uyandım da ölmeden önce yaşadıklarımın bir düş olduğunu mu fark ettim, bilemiyorum.

Hayat, her şeyden önce tasarlanması mümkün bir şeydir. Kötü bir tasarım için bile ruh gücü gerekir,”

kendimi yaşlı bir adam kadar yorgun hissediyorum. Sanki aynı ömrü başka başka biçimlerde, binlerce kez yaşamış gibiyim

Sessizlik vardı. Karanlık vardı, yalnızlığım vardı

Birkaç gün, birkaç ay, birkaç yıl ya da birkaç yüzyıl içinde her şey yoluna girer

İnsanın yaşadığını düşünmesi hiç de fena bir fikir değil. Herkes yaşadığını sanır, kimse öldüğünü sanmaz. Öldüğünü sanan biri düşünüyor demektir, öyle değil mi? Ama bunun tersi de doğrudur. Yaşadığını sanan biri, yeterince düşündüğünü ileri sürebilir mi? Şu halde, ölü birine, birazcık da olsa düşünme hakkı tanınamaz mı yani?..