İmkânsızın şarkısı

– Bir bisküvi kutusunun içinde, her tür bisküvi vardır, sevdiklerin de, pek sevmediklerin de, öyle değil mi? Ve insan sevdiğini önce yerse geriye pek sevmedikleri kalır sadece. Ben kötü günler geçirdiğimde hep böyle düşünürüm işte. Şimdi bunu yaparsam, sonrası daha kolay olur, derim kendi kendime. İnan bana, yaşam bir bisküvi kutusu gibidir

Bana burada bulunma nedenimizin, bu çarpıklığı düzeltmek değil, bizi ona alıştırmak olduğunu açıkladı. Ve sorunlarımızdan birinin de bu çarpıklığı kabullenemeyişimiz olduğunu söyledi. Her birimizin nasıl kendine özgü bir yürüyüşü varsa, her birimizin hissetme, düşünme ve olaylara bakış biçimi de ayrıymış ve kendini düzeltmek istesen bile, bu, bir günde olmuyormuş ve eğer kendini zorlarsan bu kez başka yönlerden gariplik çıkıyormuş.

Eğer bir akıl hastanesine girmek istemiyorsanız, yüreğinizi biraz daha açmanız ve kendinizi olayların akışına bırakmanız gerekli.

Yaşamın olağanüstü bir şey olduğunu düşünüyordum. Sanki beni, fırtınalı buz gibi okyanustan çıkarmışlar da bir yatağa yatırıp sımsıcak bir battaniyeye sarmışlardı.

Muhtemelen onu çok sevdiğimden. Kuşkusuz bu yüzden onun gerçekten kim olduğunu anlayamıyorum bir türlü. Ona karşı yoğun duygular içindeyim. Biliyor musunuz, onu seviyorum, bu doğru. Üstelik, onun sorunları öylesine karmaşık ki, ipleri birbirine dolanmış bir yumak gibi, bu yüzden, ipleri tek tek çözmek kolay değil. Bir hiç onu çözüvermezse, muhtemelen uzun bir zaman gerekecek. Bunun için, bir türlü bir karara varamıyorum.

— Peki, insan açılınca ne oluyor

Birisine yazabilmek iyi bir şey. Gerçekten de düşündüğünü birine söyleme isteği duymak, masanın başına geçmek, kalemi eline alıp böyle yazabilmek, olağanüstü.

Pek bilemiyorum, bu analiz dünyayı basitleştirmeye mi çabalıyor, yoksa paramparça etmeye mi?

Ama, düşünecek olursam, geçmişte kalan tüm yıllar boyunca zaten hangi manzaraya ait olmuştum ki ben, diye sordum kendime.

Çünkü ben, olayları, sözcüklere dökmedikçe anlayamayan o yeteneksiz insan türündenim.