Оралхан Бокей. Жылымык

Бұл жалғанда мұңы жоқ пенде бар ма, қайсысының дерті сыртында, қайсысынікі ішінде.

Жалғанда ақылдың, ойдың, сезім мен жүректің соқырлығынан сақтасын, лайым,— деген имандай сөзді бойтұмардай сақтадым

адамға ең керегі шырадай жанған көз емес, қолына шырақ секілді ұстап жүретін адал айнымас дос екенін түсіндім.

Біз үшін тек бір-ақ түс — қара түс бар деп ойлайды. Рас, көз алдымыз мәңгі түнек, шыңырау зындан, көр секілді қараңғы қапас. Осылардың ар жағынан жарық әлемде жанарына сеніп жарқылдап жүрген көзі барларды көреміз. Біз әлемді, шынымды айтсам, олардан әлдеқайда жақсы көреміз.

өмірді көзі барлардан әлдеқайда артық сүйе білуіміз керек. Өйткені біздің — көрмейтіндердің жер бетінде қарманып жүруі — оларды тәубаға келтіреді

енің бір нүктеге қадалған тұнық жанарың кейде шөл даладағы терең құдыққа ұқсаса, кейде айсыз түнгі айна көлдей, бар сырын ішіне бүге қорқынышпен қарауытатын. Мен осы жазықсыз жанардан адамдықтың, әрі тазалықтың айтып жеткізгісіз жыры, көз тоймайтын сұлулығын таныдым

Ұялған адам — бақытынан құр қалады.

Адамдар өзіне-өзі өш. Оң қолы мен сол қолы, оң көзі мен сол көзі мәңгі қас дейді

Жолаушы атың семіз желетұғын,
Көз бар ма мен байғұста көретұғын.
Халық әнінен
Мен осы бір суретті көрген сайын, сені есіме алатынмын, немесе сені есіме алған сайын, осы суретті көретінмін. Қазір қайда, не істеп жүргеніңді білмеймін. Мүмкін... Аузым бармайды ондай жамандыққа... Мүмкін, бұл дүниелік емес шығарсың. Оған өкінішім жоқ, сен бәрібір қашанда менің қасымда жүрер едің; жалғыз-ақ өкінішім — мына өзің туралы новелланы өз бетіңмен оқи алмайтының.

көру үшін тек қана көздің болуы жеткіліксіз, әлемдегі әр затты анықтап көру үшін жанның да жанары болуға керектігін бағамдағанмын.