De droevige kampioen

Een uitzonderlijke levensgeschiedenis tegen het decor van de Caribische smeltkroes, dat is het verhaal van Riki Marchena, de Nietzsche lezende en crack rokende tienvoudig tafeltenniskampioen van Curaçao en Zuid-Amerika. De jonge Riki zat achter in de auto bij zijn vader toen die zelfmoord pleegde. Kort daarop verhuisde zijn moeder met een nieuwe minnaar naar het naburige eiland. Daarna hield hij er nog maar één obsessie op na: winnen. De donkere sportheld vergaarde een fortuin, verspeelde het uit weerzin tegen zijn familie, groeide uit tot het symbool van de nieuwe generatie, werd door vrouwen en meisjes aanbeden, voerde campagne voor het volks- en bevrijdingsfront, nam verbitterd afstand van de politiek en vond in crack het middel om zijn verdriet te verdrijven.

`Mijn eiland verpersoonlijken in een Droevige Kampioen. Wat een prachtvondst. Tip Marugg

`Wat een schitterend boek. Prachtig geschreven, heel gelaagd ook. Ik ben, vijftien jaar na dato, alsnog diep onder de indruk. Het Curaçaose, het Caribische, totaal doorgrond. Geert Mak «Tegelijk met het levensverhaal van Riki Marchena wordt het indrukwekkend en bijzonder verhaal van Curaçao verteld.» – Boekish plaza

«De tegenslagen van een jongen op Curaçao. Riki Marchena beseft dat hij het zelf zal moeten rooien. Zijn kracht is fenomenaal en het tafeltennis vindt in hem een groot kampioen – zoals ook kleine eilanden het moeten hebben van de combinatie kracht en behendigheid. Na de volksopstand van 1969 groeit de sportheld uit tot volksleider, maar ook in die positie worden desillusies zijn deel. Een jarenlange weekendpelgrimage over het eiland brengt hem tot loutering en een lucide zelfinzicht. Een prachtig neergezette queeste.» – Biblion

Er is veel te genieten in De droevige kampioen de roman staat als een huis.' – Trouw

'Een zeer bevlogen geschreven roman.' – De Gelderlander

`Wat een grandioos boek. Adembenemend. Ik heb het in één ruk uitgelezen. Eerst uit nieuwsgierigheid: wat zou de hoofdfiguur nu weer gaan uithalen? Zou er ergens een sprankje hoop op verbetering zijn te bespeuren? Geleidelijk aan nam de drugsproblematiek bij het lezen de overhand en tot slot hield ik een gevoel van machteloosheid over. Machteloosheid omdat wij ondanks al onze goede voornemens, inzet en financiële steun, niet in staat zijn om de vele misstanden op dit eiland de kop in te drukken.(..) De droevige kampioen maakt op ons indruk omdat het ons een spiegel voorhoudt. Wij zitten er middenin en erkennen onze machteloosheid. Omdat wij misschien als eenling het probleem ervaren en als zodanig proberen op te lossen, of liever gezegd van ons af te duwen. Terwijl het probleem inmiddels als witte mieren alle uithoeken van ons huis heeft aangetast. (..) Het is te hopen dat de Antillen nog vele malen een inspiratiebron van Jan Brokken zullen vormen. (..) Een boek als De droevige kampioen roept allerlei herinneringen, figuren, plekken, associaties, prettige en minder prettige gebeurtenissen bij ons op. Alleen een groot schrijver kan dat bewerkstelligen.' Miguel A. Pourier, minister-president van de Nederlandse Antillen, in de Antilliaanse editie van het Algemeen Dagblad

«Tafeltennissen is voor Riki Marchena wat voor de Baron van Münchhausen zijn haren zijn: een manier om jezelf uit het moeras omhoog te trekken. De droevige kampioen is een veelstemmige roman. Jan Brokken laat niet alleen Riki Marchena zelf aan het woord, ook de mensen uit zijn omgeving doen hun zegje. Door de techniek van uitsluiten en overlappen ontstaat het portret van een sporter die presteert onder de druk van de omstandigheden, terwijl het uiteindelijk niet om die sport en die sporter gaat, maar om het eiland waar het zich allemaal afspeelt: Curaçao.De droevige kampioen laat zien hoe relatief het winnen van een sportwedstrijd is. De droevige kampioen is misschien wel de beste roman van Jan Brokken, maar net als het meeste van zijn werk door te weinig mensen gelezen.» – Liliane Waanders op Hanta