Vi bruger cookies til at forbedre Bookmate-webstedsoplevelsen og vores anbefalinger.
For at få mere at vide, skal du læse vores cookiepolitik.
Accepter alle cookies
Cookie-indstillinger
Svg Vector Icons : http://www.onlinewebfonts.com/icon Noget gik galt. Prøv igen.
Los dominios perdidos, Jorge Teillier
es
Bøger
Jorge Teillier

Los dominios perdidos

  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    si difícilmente he podido comunicar algo pido disculpas afirmando, como lo hace Humpty Dumpty en Alicia a través del espejo, que las palabras no significan sino lo que nosotros queremos que signifiquen. Para terminar diré que el vino y la poesía con su oscuro silencio dan respuesta a cuanta pregunta se le formule, y que si mi amigo Nicanor Parra escribe «Total cero» en un artefacto de epitafio a Pablo de Rokha, yo prefiero decir con Paul Eluard que «toda caricia, toda confianza sobrevivirá» y con René Char: «A cada derrumbe de las pruebas el poeta responde con una salva por el porvenir».
  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    Cada poeta tiene una línea. Es la mía la de Francis Jammes, Milocz en alguna de sus etapas, René Guy Cadou –un poeta con cuya visión de mundo creo tener afinidad–, Antonio Machado, para citar a los poetas principales, y en las lenguas que puedo leer en versiones originales, lo que me parece fundamental. (Por esto considero que sería pretencioso nombrar a otros que admiro, como Esenin, Georg Trakl, Georg Heym). En prosa, Robert Louis Stevenson, Alain-Fournier, Selma Lagerlöf, cierto Knut Hamsun, Edgar Allan Poe (Arturo Gordon Pym).
  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    Mi instrumento contra el mundo es otra visión del mundo, que debo expresar a través de la palabra justa, tan difícil de hallar. Porque el poema no debe (como dice Archibald MacLeish) «Significar sino ser». Y de nada vale escribir poemas si somos personajes antipoéticos, si la poesía no sirve para comenzar a transformarnos nosotros mismos, si vivimos sometidos a los valores convencionales. Ante el «no universal» del oscuro resentido, el poeta responde con su afirmación universal.
  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    la poesía es la lucha contra nuestro enemigo el tiempo, y un intento de integrarse a la muerte
  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    A su debido tiempo, me parece que todo poeta en esta sociedad se suele considerar un sobreviviente de una perdida edad, un ente arcaico. La poesía es una enferma grave, a la que se le toleran algunos caprichos en espera de su futura muerte, y también la Cenicienta de los géneros literarios, aun cuando la novela sea «la poesía de los tontos» según dice mi amigo el poeta Eduardo Molina Ventura.
  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    Ninguna poesía ha calmado el hambre o remediado una injusticia social, pero su belleza puede ayudar a sobrevivir contra todas las miserias. Yo escribía lo que dictaba mi verdadero yo, el que trato de alcanzar en esta lucha entre mí mismo y mi poesía. Porque no importa ser buen o mal poeta, escribir buenos o malos versos, sino transformarse en poeta, superar la avería de lo cotidiano, luchar contra el universo que se deshace, no aceptar los valores que no sean poéticos, seguir escuchando el ruiseñor de Keats, que da alegría para siempre. De qué le vale escribir versos a tanto personaje resentido, encerrado en una oscuridad sin puerta de escape, que vemos deambular por el mundo literario.
  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    Si alguna vez
    mi voz deja de escucharse
    piensen que el bosque habla por mí
    con su lenguaje de raíces.
  • Rafael Ramoshar citeretfor 3 dage siden
    Con una chaqueta de terciopelo
    Que alguien que creía amarme me regaló en Madrid
    Y una horrenda corbata obsequio del poeta Cameron
    Veo morir el atardecer en la Gran Avenida
    «Muerte no te enorgullezcas».
    Qué importa terminar como Stan Laurel
    Haré cuenta que fui actor de una mala película
    Cuyo guión no dejé redactar a nadie más.
  • Rafael Ramoshar citeretfor 8 dage siden
    Nunca te envié ni siquiera una postal, y no sé por qué me
    acuerdo de ti.
    Debes estarle dando desayuno a tus hijos
    ¿Cuántos son? ¿Se parece alguno a mí?
  • Rafael Ramoshar citeretfor 8 dage siden
    Me gusta caminar contigo y ver que tus zapatos que
    aquí no se usan
    hacen florecer los adoquines,
    y que te enojes porque a Pepe Pardo las cervezas no dejan
    de volvérseles azules
    y que puedes convertir en nidos todas las computadoras.
fb2epub
Træk og slip dine filer (ikke mere end 5 ad gangen)