Оралхан Бокей. Жесірлер

Неге екені беймағлұм, осы сөзді үн-түнсіз отырғандардың барлығы іштей мінәжаттай қайталағысы келді. Мүбәде ақирет үшін де бір игілікті іс істеп кетуімен озық қой бұл халық.

Тіршіліктен — тірі тышқаннан айналдым.

Бәріміз де тағдыр, уақыт дегеннің тай қазанында бұрқ-сарқ қайнап жүрген дегдар жандармыз-ау, тегі. Қайнай берсең, етің сылынып, қуарған сүйегің қалады. Кемігіңді ит мүжиді...

Іштегі ірімтіктеліп, өз-өзінен шығар арна іздеп, тыңдаушы иесін кеңінен қамтығысы келіп, тұлан тұтқан сыбызғы сыры бітеу жарадай сыздатып қинады.

Жатыры кепкен жалмауыз.