Tien jaar geleden raakte Iris zwaargewond bij een terreuraanslag in een bus. Dat betekende: tien jaar pijn. Intussen heeft ze haar oude leven weer opgepakt en is ze werkzaam als directrice van een school. Haar man draagt haar op handen en de kinderen zijn het huis uit, maar de pijn is gebleven.
Wanneer Iris op een feest Eitan ontmoet, haar grote jeugdliefde die haar destijds als een donderslag bij heldere hemel heeft verlaten, raakt ze het spoor volledig bijster. De wond die hij haar toen bezorgde, is niet minder diep en pijnlijk dan die van de zelfmoordterrorist die zichzelf en een bus drie meter van haar vandaan opblies. Tot haar ergernis en verbazing voelt ze zich nog steeds – of beter: opnieuw – tot hem aangetrokken. Ze betrapt zichzelf op de gedachte haar huwelijk te willen ontvluchten, kleine leugens te verzinnen en alles op alles te zetten om hem weer te zien. Maar kan liefde oude wonden helen? Is het mogelijk om nog één keer opnieuw te beginnen? En wat maakt Iris er zo zeker van dat alleen Eitan, de verrader van hun vroegere liefde, haar kan verlossen van haar pijn?
Zeruya Shalev slaagt er wederom in om op ongekende wijze over de kracht van een oplaaiende passie, over erotiek en zelfbedrog te vertellen. Zelf overleefde Shalev net zo’n terreuraanslag als ze in deze roman beschrijft. Pijn is zonder twijfel haar meest persoonlijke boek en een emotionele reis tot het uiterste, die tot de laatste pagina boeit en betovert.
