Новая зямля (на белорусском языке)

Мой родны кут, як ты мне мілы!…

Забыць цябе не маю сілы!

Не раз, утомлены дарогай,

Жыццём вясны мае убогай,

К табе я ў думках залятаю

І там душою спачываю.

О, як бы я хацеў спачатку

Дарогу жыцця па парадку

Прайсці яшчэ раз, азірнуцца,

Сабраць з дарог каменні тыя,

Што губяць сілы маладыя, -

К вясне б маёй хацеў вярнуцца.

Вясна, вясна! не для мяне ты!

Не я, табою абагрэты,

Прыход твой радасны спаткаю, -

Цябе навек, вясна, хаваю.

Назад не прыйдзе хваля тая,

Што з быстрай рэчкай уплывае.

Не раз яна, зрабіўшысь парам,

На крыллях сонца дойдзе к хмарам

Ды йзноў дажджом на рэчку сыдзе -

Ніхто з граніц сваіх не выйдзе,

З законаў, жыццем напісаных,

Або на дол спадзе ў туманах.

Але хто нам яе пакажа?

На дол вадой ці снегам ляжа?

Не вернешся, як хваля тая,

Пацягся мернаю ступою.

І цяжка, цяжка Ганне стала,

Як бы ў грудзях там што апала,

І сэрца жаласцю заныла;

І ўсё тут стала так няміла,

Што ўжо тут больш ёй не цярпелась

І бегчы ў свет адтуль хацелась,

Абы не бачыць сцен тых голых,

Куткоў пустых і невясёлых.

Ўжо конь запрэжан і чакае,

Капытам дол б'е нецярпліва.

Карусь Дзівак (ён між парканін

Схаваў трайню, рагач, дзве восі,

Тайком узяўшы ад Антося),

Яшчэ Карусь, Паўлюк Куртаты,

Сцяцок, Казюк Скарабагаты

Ды брат Міхася і Антося, -

Зрабіўшы ўмомант замяшанне,

І змоўклі ў хаце ўсе дазвання.

Знячэўку маці аж прысела -

Так пераборка ўжо дадзела!

Цыц! не смець казаць мянушку,

А то зніму на вас папружку!

Вухін, брат! ён самы! -

Дзянёк быў ціхі і вясёлы,

Антось у дзеле тым пчаліным

Вёў першы рэй, галоўным чынам,

Парэчча – слаўная мясціна,

Куток прыгожы і вясёлы:

Як мора – лес, як неба – долы,

Яны без сэрца і сляпыя