İçindeki Uyuyan Güzeli Uyandır

Öldüğümüzde geriye bıraktıklarımızla anılacağız ve
ne bırakacağımız ise kesinlikle kendi elimizdedir...

Çocukları akşam pencerede, balkonda, bahçe kapısında beklerken, kendisi okey masasında gece yarılarına kadar vakit geçiren bir baba, evlatlarına ne kadar sahip çıkabilir?

insan daha sağken; hayatının, çektiği acılarının kısacası varlığının kendilerine hiçbir değer ifade etmediği söyleyen insanlarca ölür ölmez yokluğuna üzülmeleri ya da ölmüş haline değer vermeleri bana her zaman garip gelmiştir...

Hayır, hiçbir şeyim yok. Kasten yaptım. Bu yemekten sonra oğlum asla ikide bir annesinin yemeklerini hatırlatıp karısının kalbini kıramayacak...”dedi.

Bilinç, hatırlatarak iyilik yapar,
bilinçaltı unutturarak...

Dile getirilmeyen duygular asla zaman kaybolmaz; ta ki çok daha zararlı bir biçimde yeniden ortaya çıkana dek bekler dururlar içimizde! Hatta fırsatını buldukları bir günde çok feci bir şekilde patlar bu duygular.

Gönlümüz okyanus gibi olursa bütün ırmaklar
bize akar...

O güne kadar başkasına tuttuğum aynayı, artık kendime tutmaya ve kendimle yüzleşmeye başladım. İşaret parmağım başkasını suçlarken orta, yüzük ve serçe parmağımın beni gösterdiğini fark etmem beni oldukça derinden sarstı. Evet, yanlış görmüyordum; üç parmağım beni suçluyordu.

Anne babanı gördüğünde onların ölümünden önceki son günleri olduğunu düşünerek yaklaş onlara. Sanki yarından sonra bir daha yanında olamayacaklar gibi düşün ve iyi davran onlara.

Sorumluluktan kaçmak isteyen insanlar,
şikyet bataklığının rahatlığına saplanırlar...

Aydınlığı çıkmak için ışığa izin ver.
Hatta o sana gelmeden sen ona git!