Albertine Kayıp

Birini istediğimiz kadar sevelim, onu kaybetmenin acısı, ıstırabımızla baş başayken, zihnimiz bu ıstırabın şeklini bir ölçüde belirlediğinde, tahammül edilebilir bir şeydir; oysa bundan daha farklı, o kadar insani ve bize ait olmayan, manevi alemdeki, yürek nahiyesindeki bir kaza kadar beklenmedik ve garip bir ıstırap vardır ki, doğrudan insanın kendisinden ziyade, onu bir daha göremeyeceğimizi ne şekilde öğrendiğimizden kaynaklanır. Albertine'i usulca ağlayarak düşünebilir, onu tıpkı bir gece önceki gibi, o gece görmemeyi kabullenebilirdim, ama "kararım kesin" sözlerini tekrar okumak, farklı bir şeydi, tehlikeli bir ilacı yutup belki de ölümcül olacak bir kalp krizi geçirmek gibi bir şeydi. Nesneler, olaylar, ayrılık mektupları, bizzat insanların bizde yaratabileceği ıstırabı artıran ve niteliğini değiştiren, özel bir tehlike içerirler

bir arzumuzun gerçekleşemeyeceğini düşündüğümüz anda, onu tekrar önemseriz; ancak gerçekleşeceğinden kesinlikle emin olduğumuz zaman, peşinden koşulmaya pek de değmediğine hükmederiz.

Zaman geçer ve yalandan söylediğimiz her şey, yavaş yavaş gerçeğe dönüşür

tamamen kopmamışken -kopuş, bizim zannettiğimizden çok daha sonra gerçekleşir-, örneğin sevdiğimiz kız nişanlanacak olsa, çılgına döneriz, daha önce hüzünlü bir sükûnet hali diye değerlendirdiğimiz hayata tahammül edemeyiz. Ya da, eğer söz konusu şeye sahipsek, onun bize yük olduğunu, ondan kurtulmaya can attığımızı zannederiz; Albertine örneğinde öyle olmuştu. Ama kayıtsız olduğumuz kişi bizi terk etse, artık ona sahip olmasak, yaşamamız imkânsız hale gelir.

Ruhumuzda, ne kadar önem verdiğimizi bilmediğimiz şeyler vardır. Ya da bunlar olmadan yaşıyorsak, onlara sahip olmayı, başaramama veya acı çekme korkusuyla her gün ertelediğimiz içindir.

Heyhat! Bugün ne bakir, ne de güzel artık. Ne var ki, benim gibi, pek yakında bugünü, tahammül edilebilir bir "yarın"a dönüştüreceklerini bilenlere tahammül etmek, zordur

çünkü siz, mutluluğun benden uzakta yaşamak olduğuna karar verdiniz.

sanla aramızdaki bağlar, sadece zihnimizde mevcuttur. Hafıza, zayıfladıkça bu bağları gevşetir; kanmak istediğimiz ve başkalarını, aşk, dostluk, kibarlık adına, herkes ne der korkusuyla veya görev duygusuyla inandırdığımız hayale rağmen, tek başımıza var oluruz

İnsanoğlu, kendi dışına çıkamayan, başkalarını ancak kendi içinde tanıyabilen ve aksini iddia ettiğinde yalan söyleyen bir yaratıktır.

Sevdiğimiz varlığı görmeye çalışırız, oysa görmemeye çalışmamız gerekir, çünkü sadece unutmak, arzuyu yok edebilir.