Odamda Yolculuk

Ey, hayvanım benim, zavallı hayvanım, koru kendini!

Bir ambarda fare olmaktansa sürgün olmak yeğdir.

kütüphanem romanlardan oluşuyor; evet, romanlar ve birkaç seçme şair.

Sanki yeterince derdim yokmuş gibi, binlerce hayali kişinin derdini de gönüllü olarak paylaşıyorum ve onları da kendiminkiler kadar canlı hissediyorum

Dünya benden daha bahtsız insanlarla dolup taşarken, daha hoş durumda olanları göz önünde bulundurmaya neden çalışayım? Genç Eugénie’nin gölgede bıraktığı bunca güzelin bulunduğu bu muhteşem eve kendimi hayalimde taşımaktansa, oraya götüren yollarda bir an durmam yeterlidir. Bu görkemli apartmanların kapıları dibine yarı çıplak uzanmış, soğuktan ve sefaletten son nefeslerini her an verebilecek bir yığın bahtsız var. Ne manzara ama! Kitabımın bu sayfasının bütün dünyaca bilinmesini isterim; herkesin refah soluduğu bu şehirde, kışın en soğuk gecelerinde bahtsız bir kalabalığın başlarını bir taşa ya da bir sarayın eşiğine dayayarak açıkta yattığının bilinmesini isterim.

Bir yerde, soğuktan ölmemek için bir grup çocuk birbirine sarılmış. Başka bir yerde, sitem edecek kadar bile sesi çıkmayan bir kadın titriyor. Yoldan geçenler, alıştıkları bu manzara karşısında duygulanmadan gidip geliyorlar. Arabaların gürültüsü, ölçüyü kaçırmış insanların sesleri, müziğin hoş tınıları, kimi zaman bu bahtsızların çığlıklarına karışıp dehşet verici bir ses uyumsuzluğu yaratıyorlar.

Heyhat, çirkinliğin kendini tanıyıp aynayı kırması çok enderdir! Etrafımızdaki aynalar ne kadar çoğalsa ve ışıkla hakikati geometrik bir kesinlikle yansıtsa da boşunadır. Tam ışınlar gözümüze girip bizi olduğumuz gibi resmedeceği anda, kendimize olan sevgimiz aldatıcı prizmasını bizimle görüntümüz arasına yerleştirir ve bize bir tanrısallık sunar.

bütün insanların kendilerini ahlaksızlıkları ve erdemleriyle görebilecekleri bir ahlak aynası icat etmeyi arzulamıştım.

Mutlu olmam için benim zevklerimin üç kuşak önceki atalarımınkine benzemesi mi gerekiyor?

İnsan, havada yok olup giden bir hayaletten, bir gölgeden, bir dumandan başka bir şey değildir...

İnsanın hayal gücü bu ideal ülkenin sessiz yollarında yitip gider;

Güzel bir ateş, kitaplar, kalemler; sıkıntıya karşı bunlardan iyi çare olur mu! Üstelik de kitapları ve kalemleri unutup tatlı düşüncelere dalarken ya da dostları eğlendirecek birkaç kafiye dizerken ateşteki odunları karıştırmak ne büyük zevktir! O zaman saatler üzerinizden akıp geçer ve sessizce sonsuzluğa düşerlerken kederli geçişlerini hissetmezsiniz bile.