Tembellik Hakkı

Savaş, antik toplumların normal haliydi; özgür insan zamanını devlet işlerini tartışmaya ve devletin savunmasına göz kulak olmaya adamalıydı; o dönemde meslekler çok ilkel ve çok kabaydı, meslek icra edenler ancak asker ve yurttaş olarak mesleklerini yerine getirebilirlerdi; savaşçılara ve yurttaşlara sahip olabilmek için filozoflar ve yasa koyucular kahramanlık cumhuriyetlerinde kölelere hoşgörü göstermeliydiler. – Fakat kapitaliz

Cicero şöyle demektedir: “Bir dükkândan saygıya ve hürmete layık ne çıkabilir? Ticaret namuslu bir şey üretebilir mi? Dükkân denen şey, dürüst bir insana layık değildir [...], tüccarlar yalan söylemeden kazanamadığına göre, yalancı olmaktan daha utanç verici ne olabilir! Dolayısıyla, çabalarını ve ustalıklarını satan herkesin mesleğine aşağı ve iğrenç bir şey gözüyle bakmak gerekir; çünkü kim ki kendi emeğini para karşılığı satar, kendini de satar ve köle mertebesine düşer.”

İşçi sınıfı, kendisine egemen olan ve doğasını değersizleştiren ahlaksızlığı yüreğinden söküp atarak, korkunç gücüyle ayağa kalkarsa, kapitalist sömürü hakkından başka bir şey olmayan İnsan Hakları’nı talep etmek için değil, sefalet hakkından başka bir şey olmayan Çalışma Hakkı’nı talep etmek için değil, ama günde üç saatten fazla çalışmaktan herkesi men eden tunçtan bir yasa oluşturmak için ayağa kalkarsa, işte o zaman yeryüzü, bu yaşlı dünya, sevinçten ürpererek, içinde yeni bir evrenin sıçradığını hisseder... Fakat, kapitalist ahlakın çürüttüğü bir proletaryadan böyle mertçe bir kararlılık nasıl istenebilir?

Proletarya, Çalışmayan yemez! sloganını bayrak yaptı; 1831 yılında Lyon, ya kurşun ya iş! diye ayağa kalktı, 1871 Martı’nda Federeler ayaklanmalarını Çalışma Devrimi diye ilan ettiler.